Seray Şahinler – İnsanlık tarihinin en eski sakinlerindendir taşlar… Cihanın oluşumunda, antropolojik köklerde ya da farklı inanışlarda taş daima bir şeyler söyler, bir şeyler haykırır. Neye inanıyorsanız taş odur aslında. Raziye Kubat, Merdiven Arka Space’te açılan yeni standı “Taş Kafa-Zaman Yolcusu”nda belleğin birinci durağının insanın kendi kökleri olduğunu hatırlıyor ve hatırlatıyor taşların gücüyle. Wenda Koyuncu küratörlüğünde gerçekleşen stantta karşımıza çıkan taşlar, taşın bir cisim olarak varlığını, hayatın kendi döngüsü ve coğrafyanın kısır döngüsü içinde takip ediyor.
Memlekete dönüş
Raziye Kubat, öyküsünün başladığı yere dönüyor. Memleketi Malatya’da geçirdiği vakitler ona taş ile irtibatının çocukluk yıllarına dayandığını anımsatıyor. Kubat’ın 40 yıl sonra doğduğu dağlardaki memleketine dönüşü, bir vakit seyahati olarak stant ismine referans veriyor. Oyulmuş, dokunulmuş ya da az müdahale edilmiş taşlar, kâğıt işler, tuvaller, kumlar, buluntu objeler, görüntü ve metinler standın çok katmanlı yapısını oluşturuyor. Burada sanatkarın tabiatın kendisini merkezine oturttuğu süreç, mitolojik, şamanik, yer yer arkeolojik ve izleyiciye nazaran elbette sembolik bir kainata kapı açıyor. Taş, bir yer olarak vakit kapsülü üzere öne çıkıyor.
Yüzlerce yıldır yerini sevmiş, benimsemiş taşların vakte baş tuttuğu bir cihanda, fikir kıvrımlarının ürettiği kimi semptomları, dokunduğu ve çağırdığı imgeler ile tartışmaya açıyor Raziye Kubat. Suskunluğun tıpkı vakitte haykırışın, davetin antitezi olabileceğini düşündürüyor. Sanatkarın memleketine ilişkin taşlardan oluşturduğu bu çok istikametli süreç, taşlar ortasındaki geçişkenliğin, çağlar, kültürler ve coğrafyalar ortasındaki rolüne de bir fikir kapısı aralıyor. Serginin üst katında yer alan topraklar ve sanatkarın artık vakitle vedalaşan konutlarından söküp getirdiği kapı ve pencere kesimleri da taşın referanslarını kuvvetlendiriyor. Stant 10 Ocak’a kadar Merdiven Arka Space’te görülebilir.
Yamuk bakmak
Küratör M. Wenda Koyuncu, Slavoj Zizek’in değerli bir kavramını sorguluyor stantta. Zizek, Lacan’ın gerçek kavramından ilhamla özne ile dünya ortasında asla kapanamayacak bir boşluk, birbiriyle örtüşmeyen bir yamukluk hâline dikkat çekiyor. Bu yamukluk, insanın dünya üzerindeki kavrayışını her vakit eksik bırakacağı manasına gelecekti. Kubat bu boşluk ve eksikliğe yerleşerek taşta, toprakta, bitkide ve hayvanda tariflenen eksikliği insan özneye yanlışsız çeviriyor ve insanın bütün söylemlerdeki hükümran, hâkim üst kimliğinde bir gedik olduğunu, bu öbür var olanların kendisine kapalı olmasından, insanın bu kavrayıştan uzak oluşunu düşündürtüyor” diyor.