Eski Beşiktaşlı kaleci Fevzi Tuncay, Hürriyet gazetesine röportaj verdi. “Iska” belgeseli ve hayatına dair soruları cevaplayan Tuncay, futbol hayatındaki dramatik anlara da açıklık getirdi.
Kendime ne kadar haksızlık ettiğimin farkına vardım.
Sizi bu belgesel için nasıl ikna ettiler? O günleri hatırlamaktan, tekrar yaşamaktan çekinmediniz mi?
Teklife sıcak bakmamın nedeni bu öykünün bilinmeyenlerini anlatmak istememdi.
Kendinizi söz etme bahtı mı arıyordunuz?
Bu yalnızca Galatasaray maçındaki ‘ıska’dan ibaret bir belgesel olmadı. Benim hayat öyküm de var. Ben esasen insanların bu işin art planını bilmesi gerektiğini düşünüyordum. Teklif de tam manasıyla başımda bunlar varken geldi.
O maçla başlayan süreci anlatmak kolay mıydı? Yoksa geçmişle bir yüzleşme, bir hesaplaşma içine girdiniz mi?
Kolaydı lakin zorlukları da vardı. Yüzleşmeler, hesaplaşmalar yaşadım. Kendime ne kadar haksızlık ettiğimin farkına vardım. O vakitler farkında değildim zira. O ıska, çok olağan, futbolun içinde olan bir küsurdu. Aslında kusur bile değildi. Bu kadar büyütülecek, bu kadar üzülecek bir kusur değildi. Bu belgesel sayesinde onu fark ettim. 20 yıl boyunca kendimi boşuna yiyip bitirdiğimi anladım.
Ben o maçı canlı izlemiştim. Belgeselde de özet imgeler var. Tekrar seyredince birtakım şeylerin aklımdan uçup gittiğini gördüm. İnanılmaz kurtarışlar yapmışsınız. Gheorghe Hagi’nin çaprazdan kaleye yolladığı topu mükemmel çıkarıyorsunuz. Ergün Penbe’nin kornerden gelen topa vurduğu vole… Ortada bu kadar yeterli bir performans varken bir şanssızlıkla her şey altüst oluyor. Ruhsal takviye almadınız mı?
Hayır, almadım. O maçtan sonraki birinci bir yıl beni çok etkiledi. Sonra biraz toparlandım doğal ki. Beşiktaş’tan ayrıldıktan sonra diğer ekiplerde başarılara da imza attım. Ama o maç, o kusur daima benim karşıma geldi. Bu bu türlü ilerledikçe bana bir farkındalık geldi, ‘Benim burayla ilgili sorunumu çözmem gerekiyor’ dedim. Ruhsal bir dayanak alabilirdim. Lakin o zamanki koşullarla şu andaki koşullar birebir değildi açıkçası. Daha kapalı bir ortam vardı.
Hem o Galatasaray maçından sonra hem de bir sonraki dönemde oynanan ve tekrar yanlışlı goller yediğiniz Denizlispor, Rizespor maçlarından sonra hem grup arkadaşlarınızın hem de taraftarların büyük takviyesi olmuştu. Bu takviyeler de sizi o cendereden çıkaramadı sanırım…
Evet. Yalnızca alanda değil, saha dışında da birtakım problemlerim vardı. Babamın rahatsızlığı, ailevi problemler… Doğal bunlar mazeret değil. Ben gençliğimin de verdiği tecrübesizlikle bu işlerin içinden çıkamadım.
Belgesel için o günleri anlattıktan sonra bir ferahlama yaşadınız mı?
Tabii ki. Çok rahatladım.
Bunları yaşamasaydım, bugün bu insan olamazdım.
Şimdi yeni futbolcular, kaleciler yetiştiriyorsunuz. Onlara bir kusurdan çok fazla etkilenmemeleri gerektiğini, kendi öykünüz üzerinden nasıl anlatıyorsunuz?
16-17 yaşında Beşiktaş üzere büyük bir kulübe gelmem, 19-20’li yaşlarımda bu usul yanlışlar yapmam ve sonrasında yaşadıklarım, artık yetiştirdiğim sportmenlerin ruhsal manada ne kadar güçlü olmaları gerektiğini, bu dayanıklılığa nasıl sahip olabileceklerini anlatmamı sağladı. O Rizespor maçında, kale direğine baş atmama neden olan olayın birebirini da yaşasalar topu fileden çıkarıp ‘Tamam, oldu, devam edelim’ diyebiliyorlar.
Yalnızca futbolda değil, basketbolda, atletizmde, yüzmede ve daha birçok branşta yüzlerce yetenekli atletimiz var. Size şunu sormak istiyorum: Bu atletlerimizin gayelerine ulaşması için hayatlarındaki huzur ne kadar kıymetli?
Çok kıymetli. Lakin ondan daha kıymetli bir şey var: Şuur ve farkındalık. O vakit çok gençtim, birtakım şeyleri idrak etmekte zorlanıyordum. Bu farkındalık ve şuur de vakitle gelişiyor.
Tüm yaşananlar geride kaldı. Belgesel sayesinde de ferahladığınızı söylediniz. Artık hayatınızdan mutlu musunuz?
Memnunum. Bunları yaşamasaydım, bugün bu insan olamazdım.